Base issiq, sovuq ko‘rdim zamonda Base achchiq, chuchuk tottim jahonda…

Alisher Navoiy

Menga umr imorati omonat – Sizsiz,

Bog‘i bihisht, qasri oliy na hojat – Sizsiz?

Sizsiz – qaydan mehmonnavoz dargohda fayz,

Zarif, zakiy suxanparvar lutfida tamiz?..

Sizsiz – ko‘zlarimni tark etgusi hayrat,

So‘zlarimda zavq-shavqdan, darddan jozib holat!..

Band etolmas, «bog‘i jahonoro»lar – Sizsiz,

Tong qushlari «soz aylagan navo»lar – Sizsiz…

Siz hur fikr volidayin umid yulduzi,

(Mudom qulog‘imda tahsin «onaning o‘zi!»)

Alloh taqdir etmish qator aza, qator to‘y,

Qancha yaxshi-yomon kunlar, bori tashvish-uy…

Sen, ey Hayot! Muncha shirin ro‘shnoliklaring?!

Vodarig‘o! Muncha achchiq judoliklaring?!

Ayta bersam – uzoq doston, so‘ngsiz hikoyat,

Ravomidi Sizsiz menga bu sinov-qismat?!

Esimda: laylatulqadrday o‘tib uzun tun,

Nogoh kelib edi sahar g‘oyibdan bir un –

Ruhafzo bir mujda – jonu dilimga darmon,

Yurak tanish odimlarni sasidan sezar.

(Ne tong, bolani shoshtirar doim xushxabar)

Va Siz kirib kelardingiz!.. Mo‘jiz bir holat:

Guyo farishtaga to‘lar edi olti jihat!

Munir estaliklar. Mehru vafo – adosiz,

Shu emasmi «umri aziz?» Damlar – bahosiz…

Xay, taqdirdosh, bir o‘tinchim: bering ixtiyor –

Riyozatga intiq fikrat topmasin ozor!

Mayli, safhalarda tinsin ko‘zim charchoqdan,

«Aql boshi aylansin» goh, iloj topmoqdan.

Iymon – ilhom hamsozligi bo‘lsin bardavom!

Tirik ekan, jafokashga tilamang orom!

Boz o‘tinchim: zinhor ro‘yxush bermang gumonga,

(Shubha – gumon nasli shayton, g‘orat iymonga!)

Tilim bormas dil niyozim – arzlarim bor,

Siz anglagan, anglamagan… ojizliklarim.

Haq mag‘rifat aylaguvsi noqisliklarim!

Bas, g‘animat umr, emdi shukrona faqat,

Magar najot shu: «tavbai komil» ibodat!